Παλαιότερα, από καιρού εις καιρόν έβλεπες κάποιον να τρελαίνεται, για τον α ή β λόγο.. Η τρέλα όμως πια είναι καθημερινό φαινόμενο... Δεν λέω, σίγουρα η διαφορά στο “πριν” και στο “μετά” βρίσκεται στην διάδοσή της μέσω των media, αλλά δεν ξέρω αν δικαιολογείται έτσι εξολοκλήρου η εξάπλωσή της.
Πλέον βλέπεις την τρέλα να σε περικλείει .. την βλέπεις στις εξωφρενικές τιμές, στην μείωση των μισθών σου, στις απόψεις των γύρων σου (που όσο και να τις σέβεσαι , δεν παύουν να σε εξοργίζουν), στην “ψήφο εμπιστοσύνης” που ρίχνεις ξανά και ξανά σε όσους σε έχουν φέρει στην εξαθλίωση και δεν λες να αναθεωρήσεις..Τρελαίνεσαι γιατί βλέπεις ανθρώπους γύρω σου να μην αντέχουν τα “κολλημένα μυαλά” και τα “κολλημένα μυαλά” να μην αντέχουν τους γύρω σου αλλά εσύ να τους δικαιολογείς γι'αυτό.. Τρελαίνεσαι γιατί την μία μέρα είσαι πλούσιος και την επόμενη ξυπνάς μέσα σε ένα βρεμμένο χαρτόκουτο, κάτω από μια γέφυρα...
Παρ'όλ'αυτά, ακόμα δεν παραπονιέσαι.. λες “Καλά που έχω ακόμα το χαρτόκουτο..” !
Τότε ξάφνου ο ήλιος βγαίνει μέσα από τα σύννεφα και θεωρείς ότι έχεις ακόμα μια θέση εκεί... πριν ολοκληρώσεις όμως την σκέψη σου, το δάκρυ χαράς σου γίνεται κρύσταλλος από το χιόνι... και ο ήλιος έχει πια χαθεί.. Εκεί αρχίζεις και αντιλαμβάνεσαι... “Σάλταρε και ο καιρός” και συνειδητοποιείς ότι , έπρεπε να περάσεις ό,τι πέρασες για να καταλάβεις οτι το “χαρτόκουτο” δεν ήταν η δική σου νίκη μετά από διαπραγμάτευση με την κυβέρνηση αλλά τελικά ήταν αυτό που θέλανε να σου δώσουν από την αρχη.. Εκεί κάπου θα πεις.. ”Ρε, με κοροϊδέψανε”, αλλά θα είναι ήδη αργά.. Ή μήπως Όχι;!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου